Aristolochia durior – kokornak wielkolistny
Pochodzenie i opis
Aristolochia durior – kokornak wielkolistny rośnie dziko w Ameryce Północnej. Dorasta nawet do 10 m wysokości, rośnie bardzo silnie i wymaga mocnych podpór. Jest pnączem wijącym się pędami.
Kokornak wielkolistny jest pnączem o dużych ozdobnych liściach. Kwiaty są bardzo oryginalne, ale ukryte głęboko wśród liści.
Liście ma bardzo duże, sercowate, całobrzegie. Mają one długie ogonki zdolne do owijania się wokół podpór. Liście rozwijają się późno wiosną.
Kwiaty są bardzo charakterystyczne – żółtawozielone z brązowym nakrapianym kołnierzem, kształtem przypominają fajkę i zwisają na długich szypułkach. Są ukryte w liściach i z daleka zupełnie niewidoczne. Kokorna kwitnie w V-VI.
Owocem jest wydłużona torebka przypominająca ogórka, choć u nas rzadko się tworzy.
Wymagania i uprawa
Bardzo dobrze znosi zacienienie. Można go sadzić nawet przy północnych ścianach. W miejscach nasłonecznionych jest często atakowany przez przędziorki, a liście przedwcześnie opadają. Lubi gleby żyzne i wilgotne. Dobrze znosi nasze zimy oraz warunki miejskie.
Kokornak rozmnażamy przede wszystkim przez odkłady płaskie wiosną. Można też wysiewać nasiona, ale trudne je uzyskać.
Zastosowanie
Doskonale pnącze na zacienione stanowiska. Można go sadzić przy dużych mocnych altanach, solidnych ogrodzeniach lub na specjalnych ramach przy ścianach budynków. Ładnie wygląda posadzony przy słupie lub starym drzewie, ponieważ w szybkim tempie oplata go szczelnie tworząc zieloną kolumnę. Przy sadzeniu kokornaku należy pamiętać, że pnącze to jest bardzo silne i ekspansywne, dlatego podpory muszą być szczególnie mocne.