Aster novae-angliae – aster nowoangielski, marcinki nowoangielskie
Pochodzenie i opis
Aster novae-angliae – aster nowoangielski, marcinki nowoangielskie rośnie dziko w Ameryce Północnej. Porasta skraje słonecznych lasów i łąk. Dorasta do wysokości 100-200 cm. Jest często porównywany z dwoma innymi gatunkami astrów jesiennych – z astrem krzaczastym (Aster dumosus) oraz z astrem nowobelgijskim (Aster novi-belgii).
Gatunek ten tworzy dość sztywne, wzniesione kępy. Pędy ma mocne i sztywne, z licznymi szorstkimi włoskami. Pędy są u dołu zdrewniałe, a u góry silnie rozgałęzione.
Jest to gatunek wyższy i sztywniejszy od Aster novi-belgii. W przeciwieństwie do Aster dumosus nie tworzy odrostów ani rozłogów. Nie rozrasta się też tak szybko jak Aster dumosus i Aster novi-belgii.
Liście ma matowo zielone, pokryte szorstkimi, szarawymi włoskami (u Aster novi-belgii i Aster dumosus liście są gładkie). Liście mają tendencję do zasychania od dołu. Kwiaty są zebrane w koszyczki w kolorach uzależnionych od odmiany, najczęściej różowe, fioletowe lub białe. Kwiatostany wyrastają na wierzchołkach pędów i tworzą zwarte wiechy. Kwiaty zamykają się przy pochmurnej pogodzie, wieczorem, w cieniu i po ścięciu (w odróżnieniu od kwiatostanów Aster novi-belgii). Główne kwitnienie przypada na IX-X i trwa nawet do początku XI (kwitnie nieco później niż Aster novi-belgii).
Wymagania i uprawa
Aster nowoangielski jest gatunkiem mało wymagającym, stosunkowo łatwym w uprawie. Preferuje stanowisko nasłonecznione, ciepłe, a nawet suche. Gleba powinna być umiarkowanie wilgotna, zasobna w składniki pokarmowe i wapń. Na glebie ciężkiej i zacienionym stanowisku pędy pokładają się.
Rośliny warto podlewać w okresie suszy oraz systematycznie zasilać nawozami wieloskładnikowymi o dużej zawartości potasu. Przy długotrwałej suszy liście zasychają przedwcześnie i w większych ilościach. Aster nowoangielski jest odporniejszy na choroby, szczególnie na mączniaka prawdziwego i szarą pleśń, od Aster novi-belgii i Aster dumosus. Ze względu na brak odrostów i rozłogów nie wymaga częstego przesadzania i dzielenia.
Rozmnażanie
Podział wczesną wiosną w stanie bezlistnym lub przez sadzonki pędowe w V-VI.
Zastosowanie
Aster nowoangielski jest gatunkiem, którego nie może zabraknąć na jesiennych słonecznych rabatach, w grupach parkowych i ogrodowych. Ze względu na zasychanie dolnych liści nie zalecany do sadzenia pojedynczo, a raczej z tyłu roślin niższych. Można go obsadzać od dołu np. innymi niższymi gatunkami astrów jesiennych. Doskonale prezentuje się w towarzystwie wysokich traw ozdobnych. Jest bardzo cenną rośliną miododajną.