Dianthus plumarius – goździk pierzasty
Pochodzenie i opis: Z Europy południowo-wschodniej i Syberii. Wysokość 20-45 cm. Tworzy gęste niebiesko zielone poduszki. Łodygi o podstawach płożących się, drewniejących, silnie rozrastają się. Liście równowąskie, pokryte woskowym, szarozielonym nalotem, skupione w rozetkach.
Kwiaty różowe lub białe, pachnące, pojedyncze lub pełne, zebrane w wierzchotki lub osadzone pojedynczo na szczytach pędów, pojawiają się w VI-VIII.
Wymagania: Nie ma specjalnych wymagań co do gleby i stanowiska. Najlepsze jednak są gleby piaszczyste, przepuszczalne, zasobne w wapń, na miejscach słonecznych. Rośliny o kwiatach pojedynczych są odporne na mróz i mało wymagające, a o pełnych wrażliwe i wymagają okrycia na zimę.
Uprawa: Gatunek ten nawozi się dwukrotnie w ciągu okresu wegetacji saletrą wapniową w ilości 20g/m2 podłoża. Przed zimą można stosować nawóz fosforowo – potasowy. Rozstawa na miejscu stałym 20 x 30 cm.
Rozmnażanie: Z nasion wysiewanych zimą (lepiej kiełkują po przemrożeniu) lub zaraz po zbiorze. Można również wysiewać nasiona od IV do V. Siewki ukazują się po 15-20 dniach. Należy je pikować do doniczek. Odmiany o kwiatach pełnych wytwarzają korzeń palowy i nie wydają korzeni przybyszowych. Wtedy rozmnaża się je przez odrywanie sadzonek z piętką w V, przed kwitnieniem lub we IX i ukorzenia się w inspekcie. Rośliny o kwiatach pojedynczych można rozmnażać z odkładów po kwitnieniu lub przez podział we IX.
Zastosowanie: W ogrodach skalnych, na obwódki rabat i na murki, a także jako kwiat cięty.