Hedera helix – bluszcz pospolity

Pochodzenie: Europa, Azja, gatunek rosnący dziko w Polsce w lasach liściastych na niżu Polski.

Dekoracyjność: Zimozielone liście, wspaniałe pnącze okrywające budynki, mury i pnie drzew. Jest też doskonałą rośliną okrywową.

Opis: Pnącze dorastające nawet do 20-25 m. Pień rozrośniętych, starych osobników wygląda jak pień drzewa (np. bluszcze na zamku Chojnik). Pędy zaopatrzone na całej długości w korzonki czepne, które przytwierdzają roślinę do podpory. Liście zimozielone, bardzo zmienne, na pędach nie kwitnących klapowane, na pędach kwitnących całobrzegie, większe. Kwiaty bez znaczenia zdobniczego, zielonkawe, zebrane w baldachy. Kwiaty pojawiają się tylko na pędach wysoko wzniesionych, dobrze nasłonecznionych. Kwitnienie we IX-X. Owoce – czarne jagody. Cała roślina trująca ale i lecznicza.

Owoce bluszczu dla człowieka mają działanie trujące, halucynogenne. Owoce są jednocześnie przysmakiem niektórych ptaków, m.in. kosów, drozdów i kapturki.

Wymagania: Gleba próchnicza, żyzna, wilgotna (podobnie jak w żyznym lesie liściastym). Dobrze znosi nawet silne zacienienie, najlepiej rośnie pod koronami drzew.

Zastosowanie: Cenne pnącze, szczególnie w starych parkach, ogrodach i na cmentarzach. Doskonała roślina okrywowa. W chłodniejszych rejonach Polski może przemarzać.

Rozmnażanie: Dobrze rozmnaża się z sadzonek zielnych sporządzanych o każdej niemal porze roku. Sadzonki ukorzeniają się szybko i łatwo, pod warunkiem, że są ukorzenione od razu w doniczkach docelowych (bluszcz nie znosi przesadzania).