Leucojum vernum – śnieżyca wiosenna
Pochodzenie i opis
Leucojum vernum – śnieżyca wiosenna jest naszym gatunkiem rodzimym. Jest objęta całkowitą ochroną gatunkową. Rośnie dziko na wilgotnych górskich łąkach i w górskich lasach.
Śnieżyca jest rośliną o cebulach wieloletnich. Cebule bez problemu zimują w gruncie.
Cebule są niewielkie, okryte jasną łuską zewnętrzną. Roślina osiąga wysokość 15-20 cm. Liście ma wąskie, długie, ciemnozielone. Cała roślina jest trująca.
Kwiaty są białe, zwisają po 1-2 na wierzchołku pędu kwiatostanowego. Kwiaty delikatnie pachną. Okwiat nie jest zróżnicowany na kielich i koronę. Składa się z 6 płatków równej długości. Charakterystyczna jest żółta plamka na końcu każdego płatka. Kwitnie w III-IV. Po kwitnieniu liście stopniowo żółkną i zasychają. Jeżeli nie przytniemy przekwitłych kwiatów, to w ich miejsce pojawiają się owoce – torebki wypełnione nasionami.
Śnieżyca często jest mylona z przebiśniegiem, kwitnącym w zbliżonym czasie, ale nieco wcześniej.
Wymagania i uprawa
Śnieżyca doskonale rośnie w miejscach półcienistych i wilgotnych. Preferuje gleby zasobne w próchnicę, lekko gliniaste. Poza tym jest mało wymagająca i łatwa w uprawie. Może przez kilka lat rosnąć w jednym miejscu.
Cebule, jeśli musimy, wykopujemy w VII. Nie musimy tego robić częściej niż co 4 lata. Powodem wykopywania może być chęć przesadzenia roślin na nowe miejsce lub rozdzielenie rozrośniętej kępy. Po wykopaniu cebule czyścimy i przechowujemy w miejscu przewiewnym i ciepłym. Wysadzamy ponownie do gruntu już w VIII.
Roślina tworzy dużo cebulek przybyszowych, dzięki którym można łatwo rozmnożyć ten gatunek.
Ponadto roślina daje obfity samosiew, jeżeli w porę nie przytniemy przekwitniętych kwiatów.
Zastosowanie
Śnieżyca doskonale nadaje się do tworzenia grup jednogatunkowych lub w połączeniu z innymi tak wcześnie kwitnącymi roślinami. Bardzo dobrze wygląda posadzona pod drzewami i krzewami. Nadaje się do sadzenia w niewielkich grupach w ogródkach skalnych.