Muscari botryoides – szafirek drobnokwiatowy, szafirek groniasty

Pochodzenie i opis

Muscari botryoides – szafirek drobnokwiatowy, szafirek groniasty rośnie dziko w Europie Południowej.

Jest to roślina o drobnych cebulach wieloletnich. Cebule zimują w gruncie.

Cebule okryte są szarymi łuskami zewnętrznymi. Jest niską rośliną tworzącą niebieskie wiosenne dywany. Osiąga wysokość 15-20 cm. Liście ma wąskie, długie, ciemnozielone.

Kwiaty są mocno niebieskie. Okwiat jest zrośnięty, dzięki czemu kwiaty wyglądają jak małe kuleczki. Kwiaty są zebrane w groniaste kwiatostany. Z jednej cebuli wyrasta 3-8  pędów kwiatostanowych. Szafirki kwitną  w IV-V.

Wymagania i uprawa

Doskonale rośnie w miejscach półcienistych lub słonecznych. Lubi gleby zasobne w próchnicę, przepuszczalne, niezbyt wilgotne. Poza tym jest mało wymagający i łatwy w uprawie.

W VII wykopujemy cebule, ale nie musimy tego robić częściej niż co 4 lata. Po wykopaniu cebule czyścimy i sortujemy. Przechowujemy w miejscu suchym i przewiewnym. Wysadzamy ponownie do gruntu już w VIII.

Szafirek tworzy dużo cebulek przybyszowych, dzięki którym można go łatwo rozmnożyć. Młode cebulki wysadzamy do gruntu w VIII. Ponadto można rozmnażać roślinę z nasion wysiewanych jesienią.

Zastosowanie

Szafirki doskonale nadają się do tworzenia grup na trawnikach.  Można je też sadzić w niewielkich grupach w ogródkach skalnych. Jest cenny gatunkiem na kwiat cięty do niskich wazonów.