Papaver orientale – mak wschodni, mak turecki
Pochodzenie i opis
Pochodzi z Kaukazu i Iranu, gdzie rośnie na skalistych, suchych, zadarnionych górskich powierzchniach. Wysokość do 90 cm. Wytwarza gruby, mięsisty i sięgający głęboko palowy korzeń. Tworzy szeroką kępę, wymagającą niekiedy podpierania. Liście duże, głęboko wcinane, owłosione, powoli zanikają po kwitnieniu i na rabacie robi się wtedy brzydka dziura. Dopiero na jesieni pojawiają się nowe rozety liści. Kwiaty typowe dla maków, czerwone lub w innych barwach zależnych od odmiany, osadzone pojedynczo na sztywnej, wzniesionej łodydze. Kwitnienie na początku lata (V-VI). Owoce – typowe dla maków makówki. Gatunek długowieczny. Roślina zawiera trujący sok mleczny.
Wymagania i uprawa
Stanowisko nasłonecznione, suche i ciepłe. Gleba sucha, lekka, dobrze zdrenowana. Na glebie podmokłej i ciężkiej palowe korzenie łatwo zagniwają. Niezupełnie wytrzymały na mrozy.
Grubo okryć, zwłaszcza w pierwszym roku po posadzeniu. Przy braku okrycia przemarza górna część mięsistych korzeni, natomiast dolna część (do 100 cm w głąb ziemi) bardzo ładnie wybija z licznych oczek. Przesadzanie należy przeprowadzać albo wczesną wiosną, albo w drugiej połowie lata, choć zasadniczo nie lubi przesadzania ze względu na grube, kruche i długie korzenie. Wysokie odmiany wymagają palikowania. Po kwitnieniu ściąć pędy, aby pobudzić roślinę do ponownego wzrostu. Regularnie zasilać nawozami mineralnymi.
Rozmnażanie
Przez wysiew nasion jesienią (rośliny tak otrzymane mają kwiaty różnobarwne). Przez sadzonki korzeniowe sporządzane jesienią lub zimą.
Zastosowanie
Na rabaty, do grup ogrodowych i parkowych. Nie należy stosować w miejscach eksponowanych, aby nie rzucała się w oczy dziura po przekwitniętych roślinach. Stosowany też na kwiat cięty, choć w wazonie jest nietrwały.