Phlox subulata, Phlox setacea – płomyk szydlasty
Dekoracyjność: Tego gatunku nie może zabraknąć w żadnym ogrodzie. Nie ma chyba drugiej takiej byliny, która by tak pięknie okrywała glebę zimozielonymi liśćmi i jednocześnie dawała taką masę kwiatów, że wiosną, w okresie kwitnienia, w ogóle nie widać pędów ani liści. Szczególnie piękne zestawienia tworzy ze smagliczką, gęsiówką, żagwinem i ubiorkiem wiecznie zielonym, z którymi stanowi tzw. wiosenną piątkę skalną. Nie bez znaczenia są też niewielkie wymagania uprawowe i stosunkowo łatwe rozmnażanie (wystarczy poprosić zaprzyjaźnionego sąsiada o uszczknięcie kawałka nie kwitnącego, najczęściej już ukorzenionego pędu i włożyć ów pęd do ziemi).
Pochodzenie i opis: Mieszaniec otrzymany w wyniku prac hodowlanych. Dzikie gatunki rosną w Ameryce Północnej, w widnych lasach na glebie leśnej, nie są to więc gatunki górskie. Wysokość 5-15 cm. Tworzy gęste, mocno rozrastające się kobierce. Liście szydlaste, ostre, gęsto osadzone na łodydze, kłujące, zimozielone. Kwiaty w barwach zależnych od odmiany, bardzo obficie pokrywające całą roślinę, osadzone na pędach pojedynczo lub zebrane w baldachogrona. Kwitnienie w IV-V. Gatunek szybko rosnący. Należy do tzw. „wiosennej piątki skalnej”.
Wymagania: Gatunek mało wymagający. Stanowisko słoneczne i ciepłe. Gleba sucha do średnio wilgotnej, dobrze zdrenowana.
Uprawa: Po kwitnieniu warto ścinać pędy. Dywany floksa szydlastego wymagają co kilka lat odnowienia.
Rozstawa: Co 20-30 cm.
Rozmnażanie: Przez sadzonki wierzchołkowe oraz przez odrosty korzeniowe po kwitnieniu, w VI-VII.
Zastosowanie: Godna polecenia roślina do ogródków skalnych, na murki kwiatowe, na obwódki, na skarpy kwiatowe.