Robinia pseudoacacia – robinia akacjowa, robinia biała, grochodrzew

---

Pochodzenie i opis

Robinia pseudoacacia – robinia akacjowa w Polsce często jest mylnie nazywana akacją. Wszyscy ją doskonale znamy i traktujemy jak nasze rodzime drzewo. Kojarzy nam się z zapachem lata i z pysznym miodem akacjowym. Nie każdy jednak wie, że jest to przybysz zza oceanu. Robinia rośnie dziko w Ameryce Północnej. W Polsce jest gatunkiem zdziczałym, aklimatyzowanym, traktowanym jak gatunek rodzimy.

Robinia jest bardzo ekspansywna, raz posadzonej nie można się pozbyć. Łatwo się rozrasta i szybko tworzy gęste „zasieki” z ciernistych konarów. Późno robi się zielona, liście wyrastają dopiero pod koniec maja. Szybko też gubi liście, oznajmiając pierwszy jesienny przymrozek.

Robinia to szybko rosnące drzewo, dorastające do kilkunastu metrów. Pień ma mocno spękaną korę, jest często pokrzywiony i nieładny, z licznymi naroślami. Korona jest nieregularna, luźna, często niezbyt dekoracyjna.

Drzewo daje liczne odrosty korzeniowe, przez co zaliczane jest do roślin ekspansywnych, bardzo łatwo rozmnażających się. Pędy zaopatrzone są w ostre ciernie pochodzenia przylistkowego. Pędy są często mocno powyginane i łamliwe.

Liście robinii są pierzasto złożone, z kilkunastoma, nieparzystymi listkami (15-19). Liście są gładkie, nagie, późno rozwijają się wiosną (koniec V), są wrażliwe na przymrozki, jesienią często opadają zupełnie zielone po pierwszym przymrozku.

Najbardziej dekoracyjne u robinii są kwiaty – typowe dla rodziny bobowatych (dawniej motylkowych), o symetrii grzbiecistej. Kwiaty są białe, pachnące zebrane w długie zwisające grona. Kwitnienie w VI. Kwiaty są wybitnie miododajne (miód akacjowy), można je też dodawać na surowo do deserów lub smażyć z nich konfitury. Owoce nie są dekoracyjne – są to wydłużone strąki, stopniowo brunatniejące, utrzymują się na drzewie do wiosny.

Wymagania

Jest to Gatunek pionierski – dobrze rośnie nawet na jałowych zniszczonych glebach, choć najładniej kwitnie i przyrasta na glebach żyznych, dobrze przygotowanych glebach. Nie znosi jedynie gleb podmokłych, zlewnych i zimnych.

Korzenie robinii wchodzą w symbiozę z bakteriami wiążącymi azot atmosferyczny (jak inne motylkowe), dlatego stosowana jest do użyźniania gleby w ten pierwiastek.

Najlepiej czuje się w miejscach nasłonecznionych, ciepłych i zacisznych. Dobrze znosi warunki miejskie. Może być intensywnie cięta.

Zastosowanie

Walory dekoracyjne głównie w okresie kwitnienia. Sadzona głównie jako gatunek glebochronny i poprawiający strukturę zniszczonej gleby (wysypiska, wyrobiska, hałdy itp) i chroniący przed erozją (obsadzanie zboczy i osypisk). Jeden z najcenniejszych gatunków miododajnych (miód akacjowy). Kwitnienie robinii przypada na okres wylotu nasionnicy trześniówki, dlatego gatunek ten traktowany jest przez sadowników jako roślina  sygnalizacyjna. Drewno ma twarde i bardzo trwałe.

W terenach zieleni największe znaczenie mają odmiany szczepione na pniu  np. 'Umbraculifera’ oraz odmiany o żółtych liściach np. 'Aurea’, 'Frisia’.

Rozmnażanie

Gatunek łatwo rozmnaża się przez wysiew nasion zbieranych zimą. Ze względu na twardą, nieprzepuszczalną łupinę nasienną, przed wysiewem konieczna jest Skaryfikacja. Najlepiej zalać nasiona wodą o temperaturze 60^oC do czasu aż łupina zacznie pękać a nasiona lekko napęcznieją (kilka godzin). Wysiew na początku maja. Siewki robinii stosuje się też jako podkładki do szczepienia i okulizacji odmian. Można też rozmnażać robinię przez odrosty korzeniowe albo sadzonki korzeniowe pobierane późną jesienią.

Odmiany najczęściej rozmnaża się przez szczepienie na siewce robinii akacjowej.

---

 

1